Sertaç Özoğlu
Cohen(Leonard Cohen, 1934 – 2016) abiyi 18 yaşına kadar tam olarak keşfedememiştim, yani Boston’ın o meşhur radyosu KISS 108’de daha önce duymuşluğum var fakat o kadar. Bu da benim ayıbım tabi, lafı her geçtiğinde Coen kardeşlerden biri zannediyor, demek kardeşlerden biri müziğe de yetenekli diyor, çok da oralı olmuyordum.
Daha sonra o sıralar öl dese öleceğim ( hikayenin geri kalanını merak edenler için; çok şükür demedi, bugünlere kadar geldim) yabancı bir hanımefendi, Boston’da Wang Theatre’da konseri olduğunu kaçırmamamız gerektiğini anlatıp, biletler için link gönderdi. Ama ne biletler, aynı paraya tüm kapıları aynı renkte( boya takıntısı olan arayabiliyor) 92 Model bir Corolla alabilirdiniz(o sıralar, sahip olduğum 94 model Corolla’nın tüm kapıları farklı renkte olduğu için mühim bir ayrıntıydı benim için), dedi ki al biletleri gidiyoruz.
Öyle pahalı iki bilet alınca, konserden alabileceğim en optimize keyfi almak adına Google’lar Youtube’lar yardırmaya başladım tabi ama abim yüzünden o güne kadar Hakan Altunlardan, Yıldız Tilbelere kadar karanlık bir dünyadan geliyorum. O dönem, hanımefendi de ol dese oluyorum, ki öyle de güzel ol deme mümkün değil, ısrarlarını kırmayıp 12 saat çalıştıktan sonra okulunda kaçak derslere giriyorum (Isenberg School, ben ve 94 , 2001 krizi sunumlarıma bayıldı daha sonra), bas dediği yere basıyorum, 18 yaşındayım, Kartal’dan Cape Cod’a gelmişim, hayat hakkında çok az şey bildiğimi çaktırmamaya çalışıyorum. Bir yanım ne zaman gözlerinin içine baksa arkadan “İbrahim Erkal – Sen Aldırma” çalıyor. Bir yanımsa Leonard abiyi öğrenmeye çabalıyor.
İşte o konserin ilk dakikaları, hani şu Holywood sinemasının Amerika’da mümkün olmasına izin vermediği kültür şokunu yaşatmıştı bana. Kartal’dan Boston’a, Boston’dan dünyaya bir tramvaya koymuş, ilk istasyonda aklımı almıştı. O gün sebep olduğu onca şeyle Leonard Cohen benim Amerikamdı.